زائر کربلا اگر در مسیر و یا در کربلا به مرگ طبیعی از دنیا برود، آیا شهید محسوب می‌شود⁉️

در ارتباط با ثواب زیارت امام حسین(ع) از امام باقر(ع) چنین نقل شده است:
اگر مردم می‌‏دانستند که در زیارت قبر حسین بن على(ع) چه اجر و ثوابى است، حتماً از شوق و ذوق قالب تهى می‌کردند و به خاطر حسرت‌‏ها نفس‌‏هایشان به شماره افتاده و قطع خواهد شد.
راوى می‌‏گوید گفتم: در زیارت آن‌حضرت چه اجر و ثوابى است؟!
حضرت فرمودند: کسى که از روى شوق و ذوق به زیارت آن‌حضرت رود خداوند متعال هزار حجّ و هزار عمره قبول شده برایش می‌‏نویسد، اجر و ثواب هزار شهید از شهدای بدر، اجر هزار روزه‌‏دار، ثواب هزار صدقه قبول شده، ثواب آزاد نمودن هزار بنده که در راه خدا آزاد شده باشند برایش منظور می‌‏شود و پیوسته در طول ایام سال از هر آفتى که کمترین آن شیطان باشد محفوظ مانده و خداوند متعال فرشته کریمى را بر او موکّل کرده که وى را از جلو و پشت سر و راست و چپ و بالا و زیر قدم، نگهدارش باشد. اگر در اثناء سال فوت کرد فرشتگان رحمت الهى بر سرش حاضر شده و او را غسل داده، کفن نموده، برایش استغفار و طلب آمرزش کرده، تا قبرش مشایعتش نموده و به مقدار طول شعاع چشم در قبرش وسعت و گشایش ایجاد کرده و از فشار قبر در امانش قرار داده و از خوف و ترس دو فرشته منکر و نکیر بر حذرش می‌‏دارند و برایش درى به بهشت می‌گشایند و کتابش را به دست راستش می‌‏دهند و در روز قیامت نورى به وى داده می‌‏شود که بین مغرب و مشرق از پرتو آن روشن می‌‏گردد و منادى نداء می‌کند:
این کسى است که از روى شوق و ذوق امام حسین(ع) را زیارت کرده، و پس از این نداء، احدى در قیامت باقى نمی‌ماند مگر آن‌که تمنّا و آرزو می‌‏کند که کاش از زوّار حضرت ابا عبد اللَّه الحسین(ع) می‌بود.

📚منبع:

[1]. ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، محقق، مصحح، امینی، عبد الحسین، ص ۱۴۲- 143، نجف اشرف، دار المرتضویة، چاپ اول، 1356ش؛ کامل الزیارات، ترجمه، ذهنى تهرانى، محمد جواد، ص 469، تهران، پیام حق، چاپ اول، 1377ش.

پاداش شهادت امام حسین علیه السلام

خداوند چه پاداشی درعوض شهادت امام حسین (علیه السلام) تعین کرده است؟

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ وَ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ (عَلَیْهِمَا السَّلَامُ) یَقُولَانِ: إِنَّ اللَّهَ (تَعَالَى) عَوَّضَ الْحُسَیْنَ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) مِنْ قَتْلِهِ أَنْ جَعَلَ الْإِمَامَةَ فِی ذُرِّیَّتِهِ، وَ الشِّفَاءَ فِی تُرْبَتِهِ، وَ إِجَابَةَ الدُّعَاءِ عِنْدَ قَبْرِهِ، وَ لَا تُعَدُّ أَیَّامُ زَائِرِیهِ جَائِیاً وَ رَاجِعاً مِنْ عُمُرِه‏[1]

- امام باقر و امام صادق (علیهم السلام) فرموده اند:خداوند تبارک و تعالی در پاداش قتل حسین(علیه السلام) این عوض را معین فرمود:
که امامت را در ذریه او قرار داد.و در تربت او شفا قرار داد.در کنار قبرش وعده اجابت به درخواستها داد.و ایام آمد و شد زایران قبرش را بحساب عمر آنها منظور نخواهد کرد.

عَنْهُ عَنْ أَبِیهِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا قَالَ: رَفَعْتَ إِلَیَّ امْرَأَةٌ غَزْلًا فَقَالَتْ ادْفَعْهُ بِمَکَّةَ لِتُخَاطَ بِهِ کِسْوَةُ الْکَعْبَةِ قَالَ فَکَرِهْتُ أَنْ أَدْفَعَهُ إِلَى الْحَجَبَةِ وَ أَنَا أَعْرِفُهُمْ فَلَمَّا صِرْتُ إِلَى الْمَدِینَةِ دَخَلْتُ عَلَى أَبِی جَعْفَرٍ ع فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّ امْرَأَةً أَعْطَتْنِی غَزْلًا وَ حَکَیْتُ لَهُ قَوْلَ الْمَرْأَةِ وَ کَرَاهَتِی لِدَفْعِ الْغَزْلِ إِلَى الْحَجَبَةِ فَقَالَ اشْتَرِ بِهِ عَسَلًا وَ زَعْفَرَاناً وَ خُذْ مِنْ طِینِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع وَ اعْجِنْهُ بِمَاءِ السَّمَاءِ وَ اجْعَلْ فِیهِ شَیْئاً مِنْ عَسَلٍ وَ زَعْفَرَانٍ وَ فَرِّقْهُ عَلَى الشِّیعَةِ لِیَتَدَاوَوْا بِهِ مَرْضَاهُم‏[2]

راوی می گوید زنی پارچه دوخته شده ای را به من داد و گفت که آن را به مکه ببر تا اینکه پرده کعبه با آن دوخته شود راوی می گوید کراهت داشتم که آن را به مأموران کعبه بدهم چون می شناختم آنها را.وقتی که به مدینه آمدم به امام باقر (علیه السلام) عرض کردم فدایتان شوم زنی پارچه ای به من داد که به کعبه ببرم اما کراهت داشتم که آن را به مأموران آنجا بدهم حضرت فرمودند: با آن پارچه مقداری عسل و زعفران بخرد و خاک قبر امام حسین (علیه السلام) و آن را با آب باران مخلوط کند و سپس مقداری عسل و زعفران به آن اضافه کند و بین شیعیان تقسیم کند تا مرض های خودشان را با آن مداوا کنند.

قَالَ أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى ع لَا تَسْتَغْنِی شِیعَتُنَا عَنْ أَرْبَعٍ خُمْرَةٍ یُصَلِّی عَلَیْهَا وَ خَاتَمٍ یَتَخَتَّمُ بِهِ وَ سِوَاکٍ یَسْتَاکُ بِهِ وَ سُبْحَةٍ مِنْ طِینِ قَبْرِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ ع فِیهَا ثَلَاثٌ وَ ثَلَاثُونَ حَبَّةً مَتَى قَلَبَهَا ذَاکِراً لِلَّهِ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ حَبَّةٍ أَرْبَعِینَ حَسَنَةً وَ إِذَا قَلَبَهَا سَاهِیاً یَعْبَثُ بِهَا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ عِشْرِینَ حَسَنَةً.[3]
امام کاظم (علیه السلام) فرموده است، شیعیان ما از چهار چیز بى‏نیاز نیستند، حصیرى که بر آن نماز بگزارند و انگشترى که در دست کنند و مسواکى که با آن مسواک کنند و تسبیح از تربت سید الشهداء (علیه السلام) که داراى سى و سه دانه باشد، هر گاه با آن ذکر بگویند خداوند برایشان در قبال هر دانه آن چهار حسنه مى‏نویسد و هر گاه بدون اینکه ذکر بگویند، با آن تسبیح بازى کنند، خداوند براى آنان بیست حسنه مرقوم مى‏دارد.

قَالَ الصَّادِقُ ع فِی طِینِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ وَ هُوَ الدَّوَاءُ الْأَکْبَرُ.وَ قَالَ ع حَنِّکُوا أَوْلَادَکُمْ بِتُرْبَةِ الْحُسَیْنِ ع فَإِنَّهَا أَمَانٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ.
وَ قَالَ ع یُؤْخَذُ طِینُ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع مِنْ عِنْدِ الْقَبْرِ عَلَى سَبْعِینَ ذِرَاعاً.[4]

-امام صادق (علیه السلام )فرموده اند در خاک مرقد امام حسین (علیه السلام)شفاى هر درد است و آن داروى بزرگ است‏،وفرموده است، کام نوزادان خود را با تربت امام حسین (علیه السلام) بردارید که امان از هر دردی ست ، وفرموده است تربت مرقد امام حسین (علیه السلام) از کنار مرقد تا هفتاد ذراع است.‏

قَالَ الصَّادِقُ ع مَوْضِعُ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع مِنْ یَوْمَ دُفِنَ رَوْضَةٌ مِنْ رِیَاضِ الْجَنَّةِ وَ مِنْهُ مِعْرَاجٌ یُعْرَجُ بِأَعْمَالِ زُوَّارِهِ إِلَى السَّمَاءِ فَلَیْسَ مَلَکٌ فِی السَّمَاءِ وَ لَا فِی الْأَرْضِ إِلَّا وَ هُمْ یَسْأَلُونَ اللَّهَ فِی زِیَارَةِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع فَفَوْجٌ یَنْزِلُ وَ فَوْجٌ یَعْرُجُ.[5]
امام صادق (ع) فرموده است، محل مرقد امام حسین (علیه السلام) از روزى که در آن دفن شده است، روضه‏یى از روضه‏هاى بهشت است و از آنجا اعمال زائران آن حضرت به آسمان برده مى‏شود و هیچ فرشته‏یى در آسمان و زمین نیست مگر اینکه از خداوند زیارت مرقد امام حسین را مسألت مى‏کند، گروهى فرود مى‏آیند و گروهى به آسمان بازمى‏گردند.

پی نوشت :
1.المحاسن، ج‏2، ص: 500
2.الأمالی (للطوسی)، النص، ص: 317
3.روضة الواعظین و بصیرة المتعظین (ط - القدیمة)، ج‏2، ص: 412
4.روضة الواعظین و بصیرة المتعظین (ط - القدیمة)، ج‏2، ص: 412
5.روضة الواعظین و بصیرة المتعظین (ط - القدیمة)، ج‏2، ص: 411

خلاصه سخنرانی استاد جمالی فرد در کنفرانس آیه های انتظار در تاریخ 92/8/21

نمونه هایی از اخلاق اجتماعی امام حسین علیه السلام 2

آنگاه که «اسامة بن زید» در بستر بیمارى بود، امام حسین (علیه السلام) او را عیادت کرد. او با دیدن حضرت (علیه السلام) گریه کرد. امام (علیه السلام) از علّت گریه وى پرسید. عرض کرد شصت هزار درهم مدیونم، مى ‏ترسم مرگم فرا رسد و ذمّه‏ ام مشغول بماند. امام (علیه السلام) فرمود: من همه آن را قبل از مرگ شما ادا مى ‏کنم و برحسب وعده پرداخت نمود.  
تواضع و فروتنى‏
در روز عاشورا نیز امام حسین (علیه السلام)حرکت فوق‏ العاده‏اى انجام داد که از قلب رئوف و از روح بلند و متواضعش نشأت مى‏یافت و آن این بود که وقتى بالاى سر غلامش رسید او در لحظات آخر جان دادن بود؛ غلام آنگاه که امام (ع) را بالاى سر خود دید لبخند زد.

گر طبیبانه بیایى به سر بالینم             به دو عالم ندهم لذّت بیمارى را
امام حسین (ع) خم شد و صورتش را روى صورت غلام قرار داد؛ همانطور که نسبت به على اکبرش اظهار محبّت کرده بود.  
و....