یااباعبدالله

امام حسین (علیه السلام) از نظر عاطفى و رعایت اخلاق اجتماعى اسلام از برجسته ‏ترین افراد روزگار بود. به همین جهت، مورد توجّه مسلمانان قرار داشت. و این خصلت در ارتقاء شخصیت اجتماعى حضرت (علیه السلام) مؤثر بوده و به نحوى، در پیدایش قیام آن حضرت و در برآیند قیام، نقش ایفاء کرده است.
سخاوت و دستگیرى از نیازمندان‏
«ابن عساکر» مى‏نویسد:
سائلى کوچه‏ هاى مدینه را مى ‏گشت تا به در خانه حسین بن على (علیه السلام) رسید. در زد و این اشعار را خواند:
لَمْ یَخُبْ الْیَومُ مَن رَجاک و مَنْ             حَرَّکَ مِنْ خَلفِ بابِکَ الحَلقة
وَ انْتَ جُودٌ وَ انْتَ مَعْدَنه             ابُوکَ مَنْ کانَ قاتَلَ الْفَسقة  
حسین (علیه السلام) مشغول نماز بود، نمازش را کوتاه کرد و متوجّه اعرابى شد و نشانه ‏هاى فقر و بیچارگى را در او مشاهده کرد. برگشت به اندرون و قنبر را صدا زد و فرمود: چقدر از مخارج ما نزد تو باقى مانده است؟ قنبر گفت: دویست درهم که بنا بود بین اهل بیت شما تقسیم کنم امام (علیه السلام) فرمود: آنها را بیاور، کسى بر ما وارد شده است که به آن پول اولى‏ و شایسته‏ تر است آنگاه همه دویست درهم را به اعرابى بخشید و به او فرمود: از اینکه کم است عذر مى‏ خواهم!
اعرابى در حالى که از فضل امام حسین (علیه السلام) بهره‏مند شده بود، ضمن اشعارى بزرگى و عظمت خاندان پیامبر (ص) را ستایش کرد.