اربعین

آیا عدد در منابع اسلامی وماخذ دینی قداست دارد یانه؟مثلا چهل (اربعین)
عدد هیچ گونه قداستی ندارد انچه مورد قداست است خود عمل وتکرار عمل است ودر روایات هم همین است در جاهای که عدد چهل را بیان کرده اند مربوط به اون عمل است که نصوص بیان میکنداینطور نیست که ما بگیم عدد چهل مقدس است وبرای همه چیز چله بگیریم مثل چهلمین روز درگذشت وغیره
اما روز اربعین حسینی چرا اربعین شد ؟مگر اهل بیت برای شهدای کربلا اربعین گرفتند؟ نه
 به سه جهت روز اربعین ارزش پیدا کردوالان هم پیش شعییان عزاداری وسوگواری برپا میشه
 1.زیارت جابر بن عبدالله انصاری
2.آمدن اسرای کربلا وزینب کبری بعد از آزادی ازاسارت ودفاعی که از دین کردند واین اولین وآخرین زیارت زینب کبری سلام الله علیها بود ودیگر کربلا را ندید.
 3 . روایتی که از امام حسن عسگری سلام الله علیه وارد شده که أَنَّهُ قَالَ عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ َ خَمْسٌ صَلَاةُ الْإِحْدَى الْخَمْسِینَ وَ زِیَارَةُ الْأَرْبَعِینَ وَ التَّخَتُّمُ فِی الْیَمِینِ وَ تَعْفِیرُ الْجَبِینِ وَ الْجَهْرُ بِبِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
تهذیب‏الأحکام ج : 6 ص : 52 پنج چیز از نشانه‏هاى مؤمن است. گزاردن پنجاه و یک رکعت نماز واجب و نافله و زیارت اربعین و انگشتر در دست راست کردن و پیشانى بر خاک ساییدن و بلند گفتن‏بسم الله الرحمن الرحیم.

حسرت در روز قیامت

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع مَا مِنْ أَحَدٍ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِلَّا وَ هُوَ یَتَمَنَّى أَنَّهُ زَارَ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع لَمَّا یَرَى لِمَا یُصْنَعُ بِزُوَّارِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ مِنْ کَرَامَتِهِمْ عَلَى اللَّهِ

از امام صادق علیه السلام روایت شده: هیچ کس نیست در روز قیامت مگر اینکه آرزو می کند ای کاش امام حسین علیه السلام را زیارت کرده بودم آن هنگامیکه می بیند که با زوار امام حسین علیه السلام چه می کنند، چقدر نزد خداوند مورد کرامت واقع می شوند. (وسائل الشیعه/ ج14/ص424)

پاداش شهادت امام حسین علیه السلام

خداوند چه پاداشی درعوض شهادت امام حسین (علیه السلام) تعین کرده است؟

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ وَ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ (عَلَیْهِمَا السَّلَامُ) یَقُولَانِ: إِنَّ اللَّهَ (تَعَالَى) عَوَّضَ الْحُسَیْنَ (عَلَیْهِ السَّلَامُ) مِنْ قَتْلِهِ أَنْ جَعَلَ الْإِمَامَةَ فِی ذُرِّیَّتِهِ، وَ الشِّفَاءَ فِی تُرْبَتِهِ، وَ إِجَابَةَ الدُّعَاءِ عِنْدَ قَبْرِهِ، وَ لَا تُعَدُّ أَیَّامُ زَائِرِیهِ جَائِیاً وَ رَاجِعاً مِنْ عُمُرِه‏[1]

- امام باقر و امام صادق (علیهم السلام) فرموده اند:خداوند تبارک و تعالی در پاداش قتل حسین(علیه السلام) این عوض را معین فرمود:
که امامت را در ذریه او قرار داد.و در تربت او شفا قرار داد.در کنار قبرش وعده اجابت به درخواستها داد.و ایام آمد و شد زایران قبرش را بحساب عمر آنها منظور نخواهد کرد.

عَنْهُ عَنْ أَبِیهِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا قَالَ: رَفَعْتَ إِلَیَّ امْرَأَةٌ غَزْلًا فَقَالَتْ ادْفَعْهُ بِمَکَّةَ لِتُخَاطَ بِهِ کِسْوَةُ الْکَعْبَةِ قَالَ فَکَرِهْتُ أَنْ أَدْفَعَهُ إِلَى الْحَجَبَةِ وَ أَنَا أَعْرِفُهُمْ فَلَمَّا صِرْتُ إِلَى الْمَدِینَةِ دَخَلْتُ عَلَى أَبِی جَعْفَرٍ ع فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّ امْرَأَةً أَعْطَتْنِی غَزْلًا وَ حَکَیْتُ لَهُ قَوْلَ الْمَرْأَةِ وَ کَرَاهَتِی لِدَفْعِ الْغَزْلِ إِلَى الْحَجَبَةِ فَقَالَ اشْتَرِ بِهِ عَسَلًا وَ زَعْفَرَاناً وَ خُذْ مِنْ طِینِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع وَ اعْجِنْهُ بِمَاءِ السَّمَاءِ وَ اجْعَلْ فِیهِ شَیْئاً مِنْ عَسَلٍ وَ زَعْفَرَانٍ وَ فَرِّقْهُ عَلَى الشِّیعَةِ لِیَتَدَاوَوْا بِهِ مَرْضَاهُم‏[2]

راوی می گوید زنی پارچه دوخته شده ای را به من داد و گفت که آن را به مکه ببر تا اینکه پرده کعبه با آن دوخته شود راوی می گوید کراهت داشتم که آن را به مأموران کعبه بدهم چون می شناختم آنها را.وقتی که به مدینه آمدم به امام باقر (علیه السلام) عرض کردم فدایتان شوم زنی پارچه ای به من داد که به کعبه ببرم اما کراهت داشتم که آن را به مأموران آنجا بدهم حضرت فرمودند: با آن پارچه مقداری عسل و زعفران بخرد و خاک قبر امام حسین (علیه السلام) و آن را با آب باران مخلوط کند و سپس مقداری عسل و زعفران به آن اضافه کند و بین شیعیان تقسیم کند تا مرض های خودشان را با آن مداوا کنند.

قَالَ أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى ع لَا تَسْتَغْنِی شِیعَتُنَا عَنْ أَرْبَعٍ خُمْرَةٍ یُصَلِّی عَلَیْهَا وَ خَاتَمٍ یَتَخَتَّمُ بِهِ وَ سِوَاکٍ یَسْتَاکُ بِهِ وَ سُبْحَةٍ مِنْ طِینِ قَبْرِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ ع فِیهَا ثَلَاثٌ وَ ثَلَاثُونَ حَبَّةً مَتَى قَلَبَهَا ذَاکِراً لِلَّهِ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ حَبَّةٍ أَرْبَعِینَ حَسَنَةً وَ إِذَا قَلَبَهَا سَاهِیاً یَعْبَثُ بِهَا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ عِشْرِینَ حَسَنَةً.[3]
امام کاظم (علیه السلام) فرموده است، شیعیان ما از چهار چیز بى‏نیاز نیستند، حصیرى که بر آن نماز بگزارند و انگشترى که در دست کنند و مسواکى که با آن مسواک کنند و تسبیح از تربت سید الشهداء (علیه السلام) که داراى سى و سه دانه باشد، هر گاه با آن ذکر بگویند خداوند برایشان در قبال هر دانه آن چهار حسنه مى‏نویسد و هر گاه بدون اینکه ذکر بگویند، با آن تسبیح بازى کنند، خداوند براى آنان بیست حسنه مرقوم مى‏دارد.

قَالَ الصَّادِقُ ع فِی طِینِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع شِفَاءٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ وَ هُوَ الدَّوَاءُ الْأَکْبَرُ.وَ قَالَ ع حَنِّکُوا أَوْلَادَکُمْ بِتُرْبَةِ الْحُسَیْنِ ع فَإِنَّهَا أَمَانٌ مِنْ کُلِّ دَاءٍ.
وَ قَالَ ع یُؤْخَذُ طِینُ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع مِنْ عِنْدِ الْقَبْرِ عَلَى سَبْعِینَ ذِرَاعاً.[4]

-امام صادق (علیه السلام )فرموده اند در خاک مرقد امام حسین (علیه السلام)شفاى هر درد است و آن داروى بزرگ است‏،وفرموده است، کام نوزادان خود را با تربت امام حسین (علیه السلام) بردارید که امان از هر دردی ست ، وفرموده است تربت مرقد امام حسین (علیه السلام) از کنار مرقد تا هفتاد ذراع است.‏

قَالَ الصَّادِقُ ع مَوْضِعُ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع مِنْ یَوْمَ دُفِنَ رَوْضَةٌ مِنْ رِیَاضِ الْجَنَّةِ وَ مِنْهُ مِعْرَاجٌ یُعْرَجُ بِأَعْمَالِ زُوَّارِهِ إِلَى السَّمَاءِ فَلَیْسَ مَلَکٌ فِی السَّمَاءِ وَ لَا فِی الْأَرْضِ إِلَّا وَ هُمْ یَسْأَلُونَ اللَّهَ فِی زِیَارَةِ قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع فَفَوْجٌ یَنْزِلُ وَ فَوْجٌ یَعْرُجُ.[5]
امام صادق (ع) فرموده است، محل مرقد امام حسین (علیه السلام) از روزى که در آن دفن شده است، روضه‏یى از روضه‏هاى بهشت است و از آنجا اعمال زائران آن حضرت به آسمان برده مى‏شود و هیچ فرشته‏یى در آسمان و زمین نیست مگر اینکه از خداوند زیارت مرقد امام حسین را مسألت مى‏کند، گروهى فرود مى‏آیند و گروهى به آسمان بازمى‏گردند.

پی نوشت :
1.المحاسن، ج‏2، ص: 500
2.الأمالی (للطوسی)، النص، ص: 317
3.روضة الواعظین و بصیرة المتعظین (ط - القدیمة)، ج‏2، ص: 412
4.روضة الواعظین و بصیرة المتعظین (ط - القدیمة)، ج‏2، ص: 412
5.روضة الواعظین و بصیرة المتعظین (ط - القدیمة)، ج‏2، ص: 411

خلاصه سخنرانی استاد جمالی فرد در کنفرانس آیه های انتظار در تاریخ 92/8/21

نمونه هایی از اخلاق اجتماعی امام حسین علیه السلام 2

آنگاه که «اسامة بن زید» در بستر بیمارى بود، امام حسین (علیه السلام) او را عیادت کرد. او با دیدن حضرت (علیه السلام) گریه کرد. امام (علیه السلام) از علّت گریه وى پرسید. عرض کرد شصت هزار درهم مدیونم، مى ‏ترسم مرگم فرا رسد و ذمّه‏ ام مشغول بماند. امام (علیه السلام) فرمود: من همه آن را قبل از مرگ شما ادا مى ‏کنم و برحسب وعده پرداخت نمود.  
تواضع و فروتنى‏
در روز عاشورا نیز امام حسین (علیه السلام)حرکت فوق‏ العاده‏اى انجام داد که از قلب رئوف و از روح بلند و متواضعش نشأت مى‏یافت و آن این بود که وقتى بالاى سر غلامش رسید او در لحظات آخر جان دادن بود؛ غلام آنگاه که امام (ع) را بالاى سر خود دید لبخند زد.

گر طبیبانه بیایى به سر بالینم             به دو عالم ندهم لذّت بیمارى را
امام حسین (ع) خم شد و صورتش را روى صورت غلام قرار داد؛ همانطور که نسبت به على اکبرش اظهار محبّت کرده بود.  
و....

نمونه هایی از اخلاق اجتماعی امام حسین علیه السلام1

امام حسین (علیه السلام) از نظر عاطفى و رعایت اخلاق اجتماعى اسلام از برجسته ‏ترین افراد روزگار بود. به همین جهت، مورد توجّه مسلمانان قرار داشت. و این خصلت در ارتقاء شخصیت اجتماعى حضرت (علیه السلام) مؤثر بوده و به نحوى، در پیدایش قیام آن حضرت و در برآیند قیام، نقش ایفاء کرده است.
سخاوت و دستگیرى از نیازمندان‏
«ابن عساکر» مى‏نویسد:
سائلى کوچه‏ هاى مدینه را مى ‏گشت تا به در خانه حسین بن على (علیه السلام) رسید. در زد و این اشعار را خواند:
لَمْ یَخُبْ الْیَومُ مَن رَجاک و مَنْ             حَرَّکَ مِنْ خَلفِ بابِکَ الحَلقة
وَ انْتَ جُودٌ وَ انْتَ مَعْدَنه             ابُوکَ مَنْ کانَ قاتَلَ الْفَسقة  
حسین (علیه السلام) مشغول نماز بود، نمازش را کوتاه کرد و متوجّه اعرابى شد و نشانه ‏هاى فقر و بیچارگى را در او مشاهده کرد. برگشت به اندرون و قنبر را صدا زد و فرمود: چقدر از مخارج ما نزد تو باقى مانده است؟ قنبر گفت: دویست درهم که بنا بود بین اهل بیت شما تقسیم کنم امام (علیه السلام) فرمود: آنها را بیاور، کسى بر ما وارد شده است که به آن پول اولى‏ و شایسته‏ تر است آنگاه همه دویست درهم را به اعرابى بخشید و به او فرمود: از اینکه کم است عذر مى‏ خواهم!
اعرابى در حالى که از فضل امام حسین (علیه السلام) بهره‏مند شده بود، ضمن اشعارى بزرگى و عظمت خاندان پیامبر (ص) را ستایش کرد.